Een voorstelling die niet stil kan zitten. Alles aan haar beweegt en maakt geluid. Zelfs de lampen rennen in en uit. De teksten struikelen over de kostuums en klampen zich vervolgens vast aan het decor dat net voorbij vliegt. Terwijl de tribune krakend een koprol maakt, en het begin al op weg is naar het volgende theater, zoeken de spelers dekking voor het naderende einde. Het publiek kijkt inmiddels vertwijfeld om zich heen. Heeft iemand misschien hun voorstelling gezien? Of is die al voorbij? Wie nog wat wil zien moet snel zijn. Rennen!

Batelaans jeugdvoorstellingen hebben een totaal eigenzinnig karakter. ‘De theatermaker die het verschil maakt’ oordeelde de jury van de Prins Bernhard Cultuurfonds Noord-Brabant Theaterprijs 2015. Met Als je maar hard genoeg rent, weet niemand meer waar je bent won hij de Mimeprijs 2016. Wie herinnert zich niet De man die alles weet (Zilveren Krekelwinnaar) waarin kleuters uit het publiek massaal en baldadig de concurrentie aangingen met de ‘deskundoloog’ René van ‘t Hof. In het begin maakte Batelaan voorstellingen waarin weinig of niets leek te gebeuren. In Als je maar hard genoeg rent, weet niemand meer waar je bent zocht hij het uiterste daarvan op. Het werd een voorstelling waarin zeer veel gebeurt. En veel daarvan niet eens óp de scène, maar erachter en eromheen!

In Als je maar hard genoeg rent, weet niemand waar je bent rent de voorstelling letterlijk en figuurlijk dwars door het theater als ‘heiligdom’ heen, een plaats waar je stil en aandachtig moet zijn. Het gevolg is dat publiek, jong en oud, op het puntje van hun stoel zit. (…)
Met poëtische beelden schetst Batelaan een razendsnel bewegende wereld waarin tradities stilstaan en mensen half huilend door hun bestaan draven, op de vlucht voor het einde van hun verhaal, of op zoek naar het begin ervan. (…) Prachtig is het hele idee van het vertellen van verhalen door de tijden heen, de tijd die verstrijkt en ook stilstaat, zoals dat alleen in het theater kan.