DE DAG DAT DE PAPEGAAI ZELF IETS WILDE ZEGGEN 14+
Een voorstelling over mensen die elkaar napraten. B zegt wat A zei en, na lang nadenken, zegt A dat dan nog een keer. Wie zijn we nog, als we niet meer praten voor onszelf? Hakkelend en aarzelend zoeken we naar onze eigen stem. Maar beste naprater, wees gerust. In een wereld waarin je vooral uniek moet zijn, is deze voorstelling stiekem ook een liefdevol pleidooi voor een verdwijnen in elkaar.
“Pakkende voorstelling over de weg naar volwassenheid.”
“Batelaan maakt zijn publiek actief onderdeel van zijn vorm, en dat spoort met de inhoud, want een voorstelling over napraten heeft een grote groep napraters nodig.”
“De stunteligheid is even aantrekkelijk als ongrijpbaar. Maar bovenal is het van een ongemakkelijke kwetsbaarheid, zoals in de ontroerende scène waarin Sieger Baljon poedelnaakt probeert te vertellen hoe het nou echt met hem gaat.”
De voorstelling is een even knappe als gewaagde compositie van scènes. (…) De specifieke speelstijl (…) geeft de kijker alle ruimte om zelf verbanden te leggen en een standpunt te kiezen. (…) In De dag dat de papegaai zelf iets wilde zeggen wordt de kijker (jong en oud) op alle denkbare niveaus uitgedaagd om ‘zelf iets te zeggen’. Batelaan en zijn spelers schetsen een treffend portret van de onzekere zoekende puber die zich wel wil uitspreken, maar niet weet waar en hoe te beginnen.
Juvat Westendorp
Willie Wartaal
Guido Spek
Nico Laska
Theun Mosk