MYRTHE BLOGT OVER KRUISTOCHT
We zijn halverwege de repetities van Kruistocht, een voorstelling gebaseerd op dat dikke boek van Thea Beckman over die kinderen die heel ver moeten lopen en die ene jongen in de moderne broek. Het is een vol proces en soms een drukte van jewelste. Regieassistent Myrthe van Velden houdt het overzicht; over de repetities, en soms ook over alles wat hier in huis gaande is.
RUIM HALVERWEGE DE TOURNEE
We touren ondertussen alweer een tijdje en hebben Den Bosch, Amsterdam, Brussel, Den Haag, Tilburg, Utrecht en Antwerpen achter ons gelaten. Vanaf morgen staan we in Groningen. De opbouw gaat steeds sneller en de jongeren worden steeds efficiënter voorbereid.
Het blijft spannend om steeds een nieuwe groep jongeren te leren kennen en te begeleiden, maar het is vooral ontzettend leuk om te doen. Tim en ik maken er een wedstrijd van wie als eerste alle namen kent, óók bij de groepen die meer dan twintig jongeren tellen. Ik ben Tim nog heel wat ijsjes verschuldigd…
Tim en ik noemen onszelf tegenwoordig “the a-team” omdat we naar eigen zeggen als een geoliede machine aan het werk zijn. We hebben een hele fijne groep mensen waarmee we toeren. Dik en Henk maken samen een geweldig technisch duo en ook Sadettin draait zijn hand er niet voor om om met Marjolijn of Lizzy een hele goede voorstelling neer te zetten. Brussel was de première voor Lizzy, en een hele goede eerste. In heel korte tijd heeft ze het materiaal eigen gemaakt.
Kortom: ik heb het heel erg naar mijn zin in deze groep. Ondanks dat we alleen maar Thais eten… of Vietnamees, nog erger.
Tot snel!
Liefs,
Myrthe
WEEK 6
En we experimenteren met vragen aan de jongeren: Waar zou jij een kruistocht voor lopen?
“Biodiversiteit! Een beter milieu! Want we maken onze wereld kapot en ik wil niet leven in een wereld waarin we weten dat we het zelf hebben verpest”.
“Voor mijn broertje en ouders – als die iets overkomt. Omdat dat de belangrijkste personen in mijn leven zijn en daar mag nooit iets mee gebeuren!”
“Voor de vrede. Voor mensenrechten! Omdat iedereen in vrede moet kunnen leven en gelijk behandeld moet worden. Niemand mag afgerekend worden op wie ze zijn.”
“Voor vrijheid, liefde en passie. De vrijheid, omdat iedereen dat verdient. De liefde, omdat je sterker bent met iemand naast je, en passie, omdat dat het allerbelangrijkste is, want iedereen heeft een andere passie en dat maakt je tot wie je bent.”
Een lastige vraag, maar waar jongeren behoorlijk snel en fanatiek op antwoordden: Waarvoor zou ik maandenlang kunnen lopen? Waarvoor zou ik mijn huis, mijn familie, mijn vrienden achterlaten? Voor welk heilig doel?
“Mag ik daar nog even over nadenken?”
Wat zou je meenemen?
“Telefoon en oplader!”
“Fotoboeken!”
“Ehh… mijn knuffels?”
“Mijn familie natuurlijk!”
“Mijn nintendo Switch”
En wat IK zou meenemen? Met wie of wat zou IK een Kruistocht willen voeren?
Mijn familie en mijn vrienden. Maar of die zin hebben om maanden te lopen? Voor mijn “heilige opdracht”? Zouden ze me dan klakkeloos volgen? Op mij vertrouwen en maar door blijven lopen? Geen vragen stellen gewoon doorlopen? “Mam? Als we nou morgen zouden lopen om eenzaamheid onder ouderen te bestrijden… Loop je dan mee?”
WEEK 5
We genieten van Sadettin en Marjolijn die op de vloer bezig zijn. Tekst wordt nog steeds geschrapt en geschreven. Elke zin moet écht iets toevoegen aan het verhaal. Met Jetse (regie), Roald (muziek) en Liet (dramaturgie) ben ik er nauw bij betrokken. Deze week werken we twee dagen zonder Jetse. Hij is naar Noorwegen met zijn regie Oorlog. Een enorm gemis, hij is toch een beetje de “vader-vogel” van het artistieke nest. Maar, we hebben veel stappen kunnen maken, en zijn ‘uit-gevlogen’, om het mooi metaforisch af te ronden.
De jongeren werken mee aan het toneelbeeld. Sacha en Malou verzamelen rekwisieten: 2-D vogelkooien, honden, motten ( -wat? motten?!- ja van die vlinders “maar dan vies”. Die waren er in de middeleeuwen ook al…), schapen, zwaarden, vaandels, knapzakken… Het wordt meer en meer en meer, dus als er geen doorkomen meer is in het gebouw, dan is het gelegitimeerd: Hier gebeuren grootste dingen!
Afgelopen dagen waren we bezig met het ‘zetten van cues’. Met andere woorden: Wanneer trekken we het doek langzaam omhoog? Wanneer komen de schaduwen? Wanneer het kinderkoor? Alles wat je ziet in de voorstelling zijn keuzes, en alle keuzes zijn weloverwogen. We willen nog een paar Turkse, Marokkaanse, Syrische jongeren of jonge moslims. Met Tim ga ik morgen de wijk in om ze te vinden. En we gaan op bezoek bij Het Koning Willem I College.
WEEK 4
Week 4 alweer!
De jongeren uit Den Bosch hebben een stuk meer repetities dan de kruistochtkinderen in de andere steden. In de andere steden repeteren we straks maximaal twee dagen; in Den Bosch twee keer in de week. Tim Verbeek begeleidt de jongeren en ik help hem daarbij. We bespreken nieuwe workshops – de afgelopen weken waren ze actief op het decor. De makers willen nieuwe dingen uitproberen met de jongeren. Ze zullen steeds meer worden uitgedaagd! Er heerst een goede sfeer. De jongeren vinden het gezellig bij elkaar en zijn niet te beroerd om hun handen uit de mouwen te steken. Naast decor (tekenen, knippen, zagen van silhouetten) werkten ze ook mee aan de opnames voor de muziek van Roald.
WEEK 3
We zitten al in de derde week van de repetities en in elke ruimte van het gebouw wordt er druk gewerkt. In de Diezekamer, een kamer boven de Dieze – vandaar de naam – en het heeft een heel mooi uitzicht op de Dieze!, worden op dit moment de zanglijnen opgenomen. In de zaal wordt gewerkt aan het decor én gevloekt op het decor. Op het kantoor zijn ze druk bezig met de publiciteit en natuurlijk de jongerenwerving -“wat?!”- (Ja daar kom ik later op terug). In de repetitiezaal bouwt het jongerenleger -“wat?!”- (ook hier kom ik op terug) mee aan het decor, aan de eettafel is bij gebrek aan ruimte een vergadering bezig, zelfs op de WC’s wordt er ongetwijfeld druk nagedacht over deze bijzondere voorstelling. Er is hier geen ruimte te vinden waar er niet over Kruistocht wordt nagedacht.
Even terugkomend op die jongeren; we gaan werken met een jongerenleger. In elke stad waar we spelen zal dit leger weer uit nieuwe jongeren bestaan. Naar deze jongeren (tussen de 14 en 18 jaar) zijn we nog op zoek. Geïnteresseerd? Kijk snel voor meer informatie!
WEEK 2
De eerste week is uitvoerig gediscussiëerd over de titel van de voorstelling. De titel, die bestond uit 38 woorden, is uiteindelijk een beetje ingekort.
Deze week staat de speeltekst centraal, geschreven door Sadettin en Marjolijn. Er is continue afstemming met de dramaturg, Liet Lenshoek.
We repeteren voor het eerst met de jongeren. Zaterdagmiddag. Acht jongeren maken kennis met het artistiek team. Een deel is nog op vakantie in een ver warm land. We vragen de jongeren: “Kennen jullie Kruistocht in Spijkerbroek?” Ja, dat kennen ze. Maar, dan vooral van de film. We hebben het over de tijd van de Kruistochten, en over nu: de strijd tussen Oost en West. “Weten jullie iets over die strijd? Hebben jullie het daarover op school?” Als ze het nieuws kijken, ontkomen ze er eigenlijk niet aan. En ook op school discussiëren ze over het conflict. “Als ik het nieuws zie dan denk ik waar gaat dit heen? Ik probeer me dan te verplaatsen in de mensen die aanslagen plegen voor hun geloof, maar dat lukt bijna niet”, zegt een van de jongeren. Twee komen uit Syrië en leggen uit hoe ze hier terecht zijn gekomen. Iemand in de groep reageerde: “Je zou dus kunnen zeggen dat jullie een kruistocht hebben gemaakt, maar dan de andere kant op.” Met de jongeren willen we een eindeloze tocht gaan verbeelden. We experimenteren binnen een eerste opzet van het decor.
We bezochten Het Hooghuis, een middelbare school in Oss. Op zoek naar jongeren, vooral mannelijke en met verschillende afkomst. Vooral vrouwelijke, oer-Hollandse jongeren zijn geïnteresseerd. Dus we blijven op zoek. Onze heilige opdracht!